Mijmering bij een dag als vandaag..

Eigenlijk...

Eigenlijk had vandaag heel anders moeten lopen. De school zou op z'n kop hebben gestaan. Versieringen, leuke activiteiten, vrolijke eindexamenleerlingen, de laatste geintjes uithalen met docenten. Een schitterend zonnetje zou de dag compleet gemaakt hebben. De LSD, de Laatste Schooldag van de examenleerlingen.

Eigenlijk...
 

Eigenlijk had vanavond heel anders moeten lopen. Waarschijnlijk zit menigeen dan op de bank naar Netflix te kijken, of in de woonkamer een puzzel te leggen. We hadden op het Evenementenplein moeten staan. De ene na de andere leerling, schitterend in galakledij, mooie bolides, trotse ouders, iPhones die overuren maken.. Hét moment.

Hoe anders is het nu. We zitten verplicht thuis. De school is leeg. Macaber stil. Leerlingen buigen zich thuis over schoolexamens. Leerlingen hebben die laatste les, waar ze zo naar uitgekeken hadden, op 13 maart al gehad. Wisten zij toen veel. Ze liepen de school uit, alsof ze maandag weer terug zouden komen. Wisten zij toen veel.

Het deed pijn toen school de enige juiste beslissing nam om meteen maar alles af te lasten. We hadden liever geen gelijk gekregen.

Eigenlijk...

Eigenlijk doet het pijn. Het stille verdriet van de examenleerlingen. "Kijk mij nu dit SE maken. Ik had vanavond in een jurk moeten lopen". Dat moment om samen het Sophianum tijdperk af te sluiten is er vandaag niet. Je verheugt je jaren op dit moment. En dan krijg je dit. We voelen intens met al deze leerlingen mee. We voelen het verdriet, de pijn, de frustratie. Docenten hadden dit moment ook met jullie willen beleven. Misschien komt er nog een moment. We hopen het zó erg.

En eigenlijk..

Eigenlijk is het allemaal gewoon klote